دیشب در کرانه‌ی جنوبی خلیج فارس، تیم ملی فوتبال ساحلی ایران با شکست دادنِ تیم روسیه، و دست یافتن به عنوان قهرمانی این پیکارها، حماسه‌ای را که در یک هفته‌ی گذشته آفریده بود، به اوج رساند.
با این که میزبانِ این دوره از بازی‌ها ـ امارات ـ برای کارشکنی و سنگ‌اندازی در راه قهرمان شدنِ ایــران از هیچ ترفندی فروگذار نکرد، فرزندانِ شایسته‌ی ایران‌زمین دیشب (دوم آذر 92) با برافراشتن پرچم ایران در کرانه‌ی خلیج همیشه فارس و زدنِ دور افتخار، به برگزارکنندگانِ ناراست‌کردار این بازی‌ها یادآوری کردند: در خاکی که به‌رغم مدتی جدا ماندن از مام میهن هنوز فرزندانش را می‌شناسد، میزبانِ راستین و واقعی، ایرانی‌ها هستند و این بازی‌ها برایشان حکم «بازیِ خانگی» را داشته است.
دست‌اندرکارانِ اماراتی که با نفوذ در به‌اصطلاح «قرعه‌کشی» این بازی‌ها، ایران را با تیم‌های نیرومند برزیل (پرافتخارترین تیم جهان)، روسیه (قهرمانِ دو دوره‌ی جام‌جهانی و قهرمانِ دو دوره‌ی اخیر پیکارهای میان‌قاره‌ای) و ایتالیا هم‌گروه کرده، و خودشان در گرده دیگر همراه با تیم‌های سوییس و مکزیک و مراکش یک «پیک‌نیک و سیزده‌به‌در ساحلی» به راه انداخته بودند، پس از پیروزیِ ایران در برابر روسیه تلخی اوقات‌شان از چهره و رفتارهایشان کاملاً هویدا بود؛ و با برگزیدنِ دروازه‌بان روسیه به‌عنوان بهترین دروازه‌بانِ بازی‌ها ـ عنوانی که همه‌ی کارشناسان و اهالی فن به‌اتفاق «پیمان حسینی»، دروازه‌بانِ چابک ایران را شایسته‌ی آن می‌دانستند ـ نارضایتی خود را نشان دادند.
هرچند، نتوانستند در رسیدنِ عنوان «بهترین بازیکن بازی‌ها» به یک ایرانی دیگر، محمد احمدزاده اخلال کنند.
اما اوج کارشکنی‌ها و سنگ‌اندازی‌های اماراتی‌ها،در بازی سوم ایران در این دوره از بازی‌ها بود؛ که داورانِ اماراتیِ بازی ایران با ایتالیا با کارت‌های پرشمار و ناعادلانه‌ای که به بازکنان ایران داد، 3 بازیکن اصلی تیم ایران، فرید بلوک‌باشی، مسلم مسیگر و حسن عبداللهی را از بازی در برابر حریفِ بعدیِ ایران ـ که پیش‌تر معلوم شده بود امارات است ـ محروم کردند.
با این همه، دیگر یارانِ تیم ایران با رهبریِ سرمربی برزیلی تیم (اکتاویو)، این گام را که اماراتی‌ها می‌پنداشتند آن را به گردنه‌ای مرگبار برای ایرانی‌ها تبدیل کرده‌اند، با استواری و صلابت برداشتند؛ و با این که داوران حتا یک گل مردود را هم به حساب اماراتی‌ها نوشتند، این رویارویی را 2 بر 1 به سود میهن به پایان رساندند و دسیسه‌های مشترکِ میزبان و تیم داوری را نقش بر آب‌های نیلگونِ خلیج فارس کردند.
این گونه بود که تیم ایران در دیدار پایانی، هماورد تیم نیرومند روسیه شد.
دیدار پایانی «رقابت‌های فوتبال ساحلی میان‌قاره‌ایِ امارات 2013» از ساعت 20:15 شنبه، دوم آذرماه آغاز شد. هنوز یک دقیقه از شروع بازی نگذشته بود که احمدزاده در پی پرتاب بلند پیمان حسینی (دروازه‌بان ایران) نخستین گل مسابقه را با یک ضربه‌ی سر برای ایران به ثمر رساند، ولی بازیکنان روسیه دقایقی بعد با به کار بستن همین روش توانستند دروازه‌ی ایران را بگشایند. 12دقیقه‌ی نخستِ بازی با همین نتیجه‌ی 1 بر 1 به پایان رسید.
در 12دقیقه‌ی دوم هم سهم هر دو تیم، یک گل بود: نخست مصطفا کیانی موفق شد گل برتری ایران را بزند، تا نتیجه‌ی مسابقه 2 بر ا شود. با این همه، در واپسین دقیقه‌ی وقت دوم بازیکنان روسیه از فرصتی که روی ناهماهنگی مدافع و دروازه‌بان ایران به دست آورده بودند، بیش‌ترین بهره را بردند و بازی را بار دیگر به برابری کشاندند.
هیجانِ این رویارویی در 12دقیقه‌ی سوم به اوج خود رسید: نخستین ضربه‌ای که به توپ خورد، شلیکِ سنگین احمدزاده از نقطه‌ی میان زمین بود، که زیر تاق دروازه‌ی روسیه فرود آمد، تا ایران در همان ثانیه‌ی آغازین وقتِ سوم از حریف خود پیش بیفتد. پس از چند دقیقه، تیم ایران بار دیگر در پی حرکت تماشایی نادری به گل رسید، تا مسابقه با نتیجه‌ی 4 بر 2 به سود شاگردان اوکتاویو پی‌گیری شود.
پس از این دو گلِ ایران در 12دقیقه‌ی سوم، فشار تیم روسیه برای جبران نتیجه چند برابر شد. آن‌ها سرانجام با فشاری که روی ضربه‌های کرنر آوردند، یکی از گل‌ها را جبران کردند.
14 ثانیه مانده به پایان بازی، یکی از بازیکنان ایران در نزدیکی‌های دروازه مرتکب خطای «دست به توپ» شد، و ضمن اخراج شدن از زمین، یک ضربه پنالتی به حریف داد، تا روسیه در ثانیه‌های واپسین فرصت خوبی برای جلوگیری از شکست به دست بیاورد. این کورسوی امید روس‌ها اما با ضربه‌ای که دیمیتری شیشین، بهترین بازیکن روسیه و آقای گل جام‌جهانی تاهیتی به بیرون زد، دستاوردی برایشان نداشت؛ و ایران سرانجام 4 بر 3 به پیروزی رسید و برای نخستین بار قهرمان شد.
این پیروزیِ شیرین و نمادین را به همه‌ی هم‌میهنان نازنین شادباش می‌گویم؛
گوارای دل و جان و روان‌تان!
