■ بیرون، شب راه خودش را می‌رفت بخش عمومی

در میان روزنوشت‌های شنبه، هژدهم آذر، روزنوشتی بود از خانم مهندس معتمد که در آن، ماه‌نامه‌ی «داستان» از گروه مجلات همشهری معرفی شده بود. به نظرم رسید خواندنِ چند جمله‌ای از آخرین شماره‌ی انتشاریافته‌ی این مجله، می‌تواند شمار بیش‌تری از دوستان را ترغیب کند که به جمع خوانندگانِ این نشریه‌ی خواندنی بپیوندند.

 

 

برای تبدیل شدن به یک نویسنده‌ی بزرگ، لزومی به نوشتنِ چندهزار صفحه کتاب نیست. گاهی می‌شود مثل «خوان رولفو» سیصد ـ چهارصد صفحه نوشت و در عالم ادبیات جاودانه شد. کم نوشتنِ نویسنده‌هایی مانند رولفو، به معنای کم‌مایگی آن‌ها نیست. این داستان‌ها حتا اگر ظاهر ساده‌ای هم داشته باشند، پیچیدگی‌شان را در عناصر دیگری پنهان می‌کنند و گاهی تا آن‌جا پیش می‌روند که کوچک‌ترین تغییری در ترکیب جمله‌هایشان، به بخشی از کلیتِ اثر ضربه می‌زند.
نویسنده‌های این داستان‌ها، حجم بالایی از تصویر و اندیشه را آن‌قدر فشرده می‌کنند تا به یک صفحه، یک پاراگراف و حتا گاهی به یک جمله برسند؛ همچون داستانِ «لوینا»ی خوان رولفو که کل آن را می‌شود در یک جمله گفت: «بیرون، شب راه خودش را می‌رفت.»

 

پیش‌درآمدِ جستارِ «در ستایش ننوشتن»، با عنوانِ فرعیِ «درباره‌ی اهمیتِ گزیده‌نویسی با نگاهی به داستان‌های خوان رولفو» / نوشته‌ی پیتر اٌُرنر / برگردانِ مرضیه نیرومند / برگرفته از شماره‌ی نوزدهمِ «داستان همشهری»؛ آذر 1391. (این متن در اکتبر 2012 با عنوان On the Beauty of Not Writing: A Reluctant Homage to Juan Rulfo lang=FA> در مجله‌ی اینترنتیِ The Rumpus منتشر شده است.)

 

 

 شماره‌ی ویژه‌ی شب یلدا و نخستین شماره‌ی زمستانی «داستان» نیز بیست‌وهشتم آذرماه در کتاب‌فروشی‌ها و کیوسک‌های تهران و یکی،‌دو روز بعد در شهرستان‌ها خواهد بود؛ از دستش ندهید.

 

 

 

 

 

همچنین، بنگرید به :

http://mahsamoe.iiiwe.com/hamshahri_story

http://dastanmag.blogfa.com