■ از نگاه عکاسانِ «نشنال‌جیاگرافیک» ـ 9 بخش عمومی

عشق است خیام و دیگر هیچ ...

تا زمین هست همیشه جوانه بزن.ممنون

چشم

چقدر این رباعی رو دوست دارم. نهایت نداره.
ممنون
مهندس من اینطوری هم شنیدم:
کاش از پس صد هزار سال از دل خاک
یک بار امید بر دمیدن بودی
ولی به احتمال زیاد رباعی شما درسته

بر «چشم» تو عالم ارچه می‌آرایند، / مگرای بدان، که عاقلان نگرایند
بسیار چو تو روند و بسیار آیند / بربای نصیب خویش، که‌ت بربایند


(خیام فرزانه)

ذوقِ ذاتاً حساس و قریحه‌ی نکته‌سنج شما، طبعاً از نمونه‌های نابِ ادب و فرزانگی،
بسیار بیش‌تر از ما ادب‌دوستانِ معمولی (با این ذوقِ آموخته و اکتسابی‌مان) محظوظ می‌شود خانم مهندس.

آن اختلافِ جزئی میان نسخه‌های گوناگون هم چندان تغییری در اصلِ مفهوم این رباعی شیوا پدید نمی‌آورد؛ اصل، همان حسرت و آه جاودانی بشر است از گذرا و سپنجی بودنِ اقامت در این جهان ...

اما با توجه به ریزه‌کاری‌هایی همچون تناظرهایی که خیام معمولاً میان عناصر گوناگونِ رباعی‌هایش (همچون «خاک» و »سبزه») برقرار می‌کند، و نیز با توجه به کارکردها و کاربردهای فعل «بردمیدن» که بیش‌تر برای خورشید و رُستنی‌ها به کار می‌رفته است، به نظر می‌رسد همان نگارش «سبزه»دار، درست‌تر باشد.



کاش شما همچون گذشته، نمونه‌های مورد پسندتان را بیش‌تر با اعضای این شبکه‌ی اجتماعی در میان و به اشتراک می‌گذاشتید ...

مرسی از توضیحاتتون جناب مهندس
شما خیلی محبت دارین ولی ذوق حساس به چه دردی میخوره آخه :)
دل و دماغشو که پیدا کردم چشم
بازم ممنونم

سپاس