■ «الو، مامان؟» بخش عمومی

 

 

 

نگاهی گذرا به زندگی و شعرهای ولادیمیر مایاکوفسکی، شاعر معاصر روس

 

ولادیمیر ولادیمیرویچ مایاکوفسکی (زاده‌ی ۱۹ ژوییه‌ی 1893 ، درگذشته به‌تاریخ ۱۴ آوریل۱۹۳۰) شاعر روسِ درام‌نویس و آینده‌گرا (فوتوریست) که از او با عنوان «یکی از نوابغ هنر شوروی» یاد می‌شود، در روستای بگدات (بغداد) استان کوتاییسیِ گرجستان در قفقاز دیده به جهان گشود. وی در دوران خلاقیت و فعالیت‌های هنری‌اش، یکی از استادان سبک آینده‌گرایی (فوتوریسم) بود و همگام با خیزش‌های انقلابی در روسیه رشد یافت و پس از
انقلاب بلشویکی روسیه و در دوران حکومت شوروی، یکی از نام‌آورترین شاعران عصر خود بود.

این شاعر آینده‌گرا از سن چهارده‌سالگی به عضویت حزب بلشویک درآمد و از سال‌های پیش از انقلاب، فعالیت هنری و سیاسی خود را آغاز نمود. وی در شعر روسی وزن، الفاظ،
عبارات، تمثیل‌ها و استعاراتی تازه و بدیع پدید آورد، و با دنبال کردن سبک آینده‌گرایی، آثار خود را خلق می‌‌کرد؛ ولی به همه‌ی اصول این سبک پای‌بند نبود و روش ویژه‌ی خود را داشت.
مایاکوفسکی از به‌کارگیریِ هیچ ابزاری برای نشر و پراکندنِ افکار و آثار خود باک نداشت و حتا در کوچه‌ها قدم می‌‌زد
و برای مردم شعر می‌‌خواند.

 

  

src="http://writing.upenn.edu/pennsound/x/images/mayakovsky.jpg">

 

 

درباره‌ی او حکایت کرده‌اند: «در سال‌های جنگ داخلی در روسیه، او به جبهه‌های جنگ می‌‌رفت و در سنگرها اشعار خود
را برای سربازان می‌‌خواند؛ و شنوندگان از اشعار او الهام می‌گرفتند و بی‌محابا به جنگ می‌شتافتند. او با صدایی رسا و پرجوش‌وخروش در رادیو آثار خود را می‌خواند و مردم بی‌درنگ آن اشعار را از بر می‌کردند ...»
از سیزده جلد میراث ادبی مایاکوفسکی، دوازده جلدِ آن پس از وقوع انقلاب روسیه به وجود آمد. او ادبیات dir=ltr> منظوم و شعر را با واقعیت نزدیک می‌کرد و آن را در خدمت نیازمندی‌های معاصر می‌گذاشت و شعر را به جنگ‌افزاری برای مبارزه در راستای آرمان‌های نسلش تبدیل کرده بود. مایاکوفسکی از اشعار کلاسیک لذت می‌‌برد، اما شیفته‌ی بی‌چون‌وچرای آن‌ها نمی‌شد. او می‌گفت: «هنر باید با زندگی درآمیزد؛ هنر اگر این درهم‌آمیختگی را پذیرا نشود، نابود خواهد شد.»

 

  

 

 

dir=rtl lang=FA>

مایاکوفسکی روز چهاردهم آوریل 1930 با شلیک گلوله به قلب خود به زندگی‌اش پایان داد. در نامه‌ای که در کنار او پیدا شد، چنین نوشته بود:

«برای همه ... می‌میرم. هیچ‌کس مقصر نیست. شایعاتِ الکی راه نیندازید. اینجانب مرحوم از شایعه بدم می‌آید. مامان، خواهرانم، دوستانم، مرا ببخشید. این روش خوبی نیست (و به هیچ‌کس آن را سفارش نمی‌کنم)، ولی من چاره‌ی دیگری نداشتم. لیلی دوستم داشته باش. رفیق/دولت/خانواده‌ی من عبارت است از: لیلی بریک، مامان، خواهرانم و ورونیکا و یتولدوونا پولونسکایا. اگر زندگی آن‌ها را فراهم و تأمین کنی، متشکرم. اشعار نیم‌گفته‌ام را به خانواده‌ی بریک بدهید. آن‌ها می‌دانند چه کار باید بکنند.
همان‌طور که می‌گویند:
«پرونده بسته شد»

و قایق عشق
بر صخره‌ی روزمره‌ی زندگی شکست.
با زندگی بی‌حساب شدم.
بی‌جهت
دردها را
فاجعه‌ها را
دوره نکنید
و یا آزارها dir=ltr> را.
شاد باشید.»

بسیاری بر آن‌اند که علت خودکشی او، سرخوردگیِ عمیق از وضعیت اجتماعی و سیاسیِ اتحاد شوروی در آن زمان بود. کالبد وی در گورستان بزرگانِ انقلاب روسیه به خاک سپرده شد.

از آثار او که به فارسی ترجمه شده است، دفتر شعر «ابر شلوارپوش» با برگردان مدیا کاشیگر را می‌توان نام برد.

 

  

 

در پایان، عاشقانه‌ای متفاوت از این شاعر نوگرا را با هم می‌خوانیم:

 

الو!

مامان؟

مامان؟

پسرت مریض شده

پسرت

بهترین مریضی دنیا را گرفته

مامان!

قلب پسرت

گُر گرفته ...