■ آن دستان افسونگر ... بخش عمومی

کیهان کلهر، آهنگ‌ساز و نوازنده‌ی چیره‌دست کمانچه در پیامی که آدینه‌ی گذشته (دوازدهم اردیبهشت 1392) برای وبگاه «موسیقی ایرانیان» فرستاد، درگذشت هنرمند برجسته‌ی موسیقی، محمدرضا لطفی را به جامعه‌ی موسیقی ایران تسلیت گفت.

«هیچ واژه‌ای پیدا نمی‌کنم ...
فقط می‌توانم همان را بگویم که چند ماه پیش در سوگ شهناز بزرگ نوشتم: موسیقی‌مان تنهاست؛ از همیشه تنهاتر ... .
هیچ واژه‌ای پیدا نمی‌کنم …، چرا که نه مرگ محمدرضا لطفی‌ را می‌توان باور کرد و نه نبودنش را؛ حتا اگر نباشد ... نمی‌توان. هنوز باورم نشده. چه بنویسم و چه بگویم. شاید فقط بتوان گفت: کاش در این سال‌ها بیش‌تر با هم بودیم و نشد ... .



لطفی‌ همیشه در ذهن من همان لطفی‌ سال ۱۳۶۱ است که نخستین بار دیدم و دوست داشتمش و همیشه حتا با گذشت زمان و تغییرات دیگر، در همان زمان و همان سن باقی‌ ماند، می‌ماند …، خواهد ماند ...، دوست‌داشتنی و شوخ، با خنده‌هایی‌ از ته دل، و البته دستانی که جادو می‌کردند. بعد‌ها هروقت دیدمش، همان لطفی‌ را دیدم، و هرگاه ندیدمش نیز همان را در ذهن داشتم.



عکس‌ها و چیز‌های این چند سالِ آخر برایم برابر با اصل نبود، هیچگاه. دوستی‌ و دوست داشتن قدیمی‌ همین‌گونه است؛ کهنه نمی‌شود و نمی‌میرد؛ زمان و مکان ندارد. از همین رو، نمی‌توان مرگ و پایانی هم برایش متصور شد. زنده است هنوز؛ در ذهن و در گوشم؛ در ذهن‌ها و گوش‌های همه‌ی ما و آنان که پس از ما خواهند آمد؛ در خیال‌مان؛ در فرهنگی‌ که آن‌ را عزیز می‌داریم، جایگاه استاد محمدرضا لطفی‌ همیشه "مهم" است.



باورم نمی‌شود هنوز ...
شاید هم دوست دارم در خیالات خود بمانم. چون اگر به واقعیت بیایم، دوباره باید دریافت که متأسفانه تاریخ در حال تکرار است: حالا دوباره خودمانیم و خودمان، با جنازه‌ی عزیزی، بزرگی‌ که روی دستمان مانده و پوزخند کسانی که می‌پندارند دوای درد هنر و هنرمند، چند بسته خرما و قبری رایگان در بهشت‌زهراست!
چه می‌توان گفت!؟
هیچ واژه‌ای پیدا نمی‌کنم...

دوازدهم اردیبهشت ماه 1393
کیهان کلهر»

ـ خاطره‌هایی تصویری از زنده‌یاد استاد محمدرضا لطفی :