■ ویلاسازیِ غیرمجاز در «حیران» (گزارش تصویری) + شنود مکالمه‌های حیران‌خواران (طنز تلخ) بخش عمومی

■ شنود مکالمات حیران‌خواران (طنز تلخ)

نوشته‌ی رضا ساکی

نکته‌ی مهم در حیران‌خواری که می‌تواند درس‌ عبرتی برای دیگر زمین‌خواران باشد، این است که برای خوردنِ زمین اعم از کشاورزی، جنگل، کوه، تالاب، صخره، پرتگاه، مرتع، غار، ستیغ، دره، رودخانه، دریاچه، جلگه، تپه و غیره، باید دم مقام مسئولِ محلی را دید. او خودش با بالا هماهنگ است و همین که نسبتِ سببی یا نسبی شما با مسئول مربوطه احراز شود، بقیه‌ی کارها طبق روال انجام می‌گیرد. او اصلاً در خدمت خاندان شماست. خانه‌زاد است.

اکنون به برخی مکالمه‌هایی که خبرنگار ما شنود کرده است، توجه کنید. این مکالمه‌ها مربوط به خانواده‌های عزیز زمین‌خواران است:

ـ الو، کتی جون، آدرس ویلاتون کجاست؟

ـ ما گردنه‌ی حیرانیم، فدات شم.

ـ کجای گردنه؟

ـ خود گردنه.

ـ منظورم اینه که دقیقن کجاش؟

ـ ببین عزیزم، گردنه مال شوهرمه. شما بیای، ما رو می‌بینی.

ـ وای، چه عالی!

■

ـ عزیزم نمی‌شه این تابلو رو بدی عوض کنن؟

ـ کدوم تابلو رو؟

ـ همین که نوشته «به گردنه‌ی حیران خوش آمدید».

ـ تابلو رو که نمی‌شه عوض کرد. لو می‌ریم.

ـ کاش می‌شد روش بنویسیم «به گردنه‌ی ما خوش اومدین».

■

ـ بابا، بابایی.

ـ جانم بابا؟

ـ بابا، چرا تو گردنه‌ی حیران رو خوردی؟

ـ چون آب‌وهواش خوبه بابا.

ـ اما بابای دوستم قشم رو خورده. همه‌اش جنس‌های خارجی میاره مدرسه.

ـ خب من حیران در توانم بود بابا.

ـ حالا نمی‌شه مثلا ابوموسا رو بخوری؟

ـ نه بابا، جزیره تو گلوی من گیر می‌کنه.

ـ چه‌طور حیران با این همه پیچ‌وخم گیر نکرد!؟

ـ دیگه داری عصبانیم می‌کنی بابا.

ـ چشم بابا، ببخشید. ممنونم بابت حیران.

برگرفته از : www.isna.irو

http://www.irna.ir/fa/Photo/2904384/