■ «گر به همه عمر خویش با تو برآرم دمی ...» ؛ یادی از یک ترانه‌ی خاطره‌ساز بخش عمومی

بعدازظهری معمولی بود که برای نخستین بار ترانه‌ی «یاد تو» (یا همان «هر که دلارام دید») با تصویرهایی از گل و بلبل و آب روان از شبکه‌ی یک سیما به گوش آن نوجوانِ احساساتی و عاشق‌پیشه‌ای رسید که آن روزها بودم.

و آن بعدازظهر، به‌یادماندنی شد.

آن موقع حتا نمی‌دانستم شعر ترانه از سعدی‌ست.

در نبود اینترنت هم دانستن نام و نشان و مشخصاتِ ترانه و خواننده (برای آن که بروم و نام آلبوم‌اش را به نوارفروشی بگویم و کاست‌اش را بخرم) کار حضرت فیل بود، و برای "حضرت فیلا"ی نوجوان، توان‌فرسا و وقت‌گیر.

حتا تا مدت‌ها گمان می‌کردم که مصرع نخستِ ترانه، «هر که دلارام زیست ...» است.

این‌گونه بود که من هم مانند بیش‌تر هم‌سن‌وسالان‌ام به فکر خودکفایی در این زمینه افتادم و ضبط‌صوتِ دوکاسته‌ی سونی‌مان را که آن روزها برای خودش نمادی شاخص از مدرنیته به شمار می‌رفت، با یک کاستِ خالی پیش بلندگوی تلویزیون آماده گذاشتم تا به محض پخش ترانه‌ی یادشده (که همیشه هم ناغافل و بی اعلام قبلی بود) بتوانم ضبطش کنم.

یادش به نیکی ...

و اکنون به پیوستِ این روزنوشت، ترانه‌ی خاطره‌انگیز «یاد تو»، ساخته‌ی هنرمند چیره‌دست، استاد دکتر محمد سریر، با شعری از سعدیِ شیرین‌گفتار و آوای دلنشین هنرمند صاحب‌دل، جمال‌الدین منبری، پیشکش به همه‌ی شما دوستانی که از این ترانه خاطره دارید.

هر که دلارام دید، از دلــش آرام رفت / چشـــم ندارد خلاص، هر که در این دام رفــت

یاد تو می‌رفت و ما عاشـــق و بی‌دل شـــدیم / پرده برانداخـــتی، کار به اتمـــام رفت

ماه نتابد به روز؛ چی‌ست که در خانه تافت؟ / سرو نروید به بام؛ کیست که بر بام رفت؟

گر به همه عـمر خویش با تو برآرم دمی، / حاصل عمر آن دم است، باقی ایام رفت

هر که هوایی نپخت، یا به فراقی نسوخت، / آخر عمر از جهان چون برود، خام رفت

ما قـــدم از ســر کنیم در طلب یار خویش / راه به جایی نبرد هر که به اقـــدام رفت

خاطر سعدی به عشق میل نکردی ولیک، / می که فرو شُد به کام، عقل به ناکام رفت.



نماهنگی از این ترانه هم در نشانی زیر در دست‌رس دوست‌داران است :
http://www.aparat.com/v/85Jbo