ناسا پنج‌شنبه‌ی پیش (بیست‌وسوم جولای / یکم مرداد)
اعلام کرد که تلسکوپ فضایی کپلر سیاره‌ای همانند زمین در منطقه‌‌ای سکونت‌پذیر یافته است. این سیاره را که «کپلر 452 ـ بی» (Kepler-452b) نام گرفته، «جان جنکینس» از اداره‌ی ملی هوانوردی و فضایی ایالات متحده، «پسرعموی بزرگ‌تر و مسن‌تر زمین» خوانده؛ و گفته می‌شود نخستین سیاره‌ای‌ست که می‌توان آن را «سکونت‌پذیر برای انسان» خواند، زیرا توانایی نگه‌داری آب بر روی خودش را دارد.
سیاره‌ی «کپلر 452 ـ بی» تقریباً ۶۰درصد بزرگ‌تر از زمین است و در واقع در دسته‌ی سیاره‌های اَبَرزمین قرار می‌گیرد. البته دانشمندان هنوز جرم و ترکیبات آن را تشخیص نداده‌اند، اما بررسی‌ها نشان می‌دهند که سیاره‌ای به این اندازه، به‌احتمال فراوان، سنگی است. با این که این سیاره از زمین بزرگ‌تر است، دوره‌ی مداری آن ۳۸۵ روز، یعنی تنها 5درصد طولانی‌تر از دوره‌ی گردش زمین به دور خورشید است. منظومه‌ی «کپلر 452» در فاصله‌ی ۱۴۰۰ سال نوری از ما در صورت فلکی قو (ماکیان) قرار دارد.
ستاره‌ی این منظومه (یا همان خورشیدی که به گرد آن می‌گردد) شش‌میلیاردساله (۱/۵میلیارد سال پیرتر از خورشید ما) است، با دمایی همانند دمای خورشید، اندکی درخشان‌تر و قطر آن ۱۰ درصد از قطر خورشید بزرگ‌تر است. دانشمندان به این سیاره به چشم عموزاده‌ی زمین می‌نگرند؛ عموزاده‌ای بزرگ‌تر و پیرتر که فرصتِ زاده شدنِ زندگی در آن فراهم بوده است. البته برای تأیید و تکمیل یافته‌های تازه‌ی تلسکوپ فضایی کپلر، اکنون دانشمندان رو به رصدخانه‌های زمینی آورده‌اند؛ رصدخانه‌هایی همچون: «استن مک‌دونالدِ» دانشگاه تگزاس، «فِرِد لورنس ویپل» در آریزونا و رصدخانه‌ی «کِک» در هاوایی.
از میان یافته‌های تلسکوپ کپلر، ۴۶۹۶ سیاره‌ی احتمالی وجود دارند که هنوز سیاره بودن‌شان تأیید نشده است. ۱۲تا از این سیاره‌های تازه قطری یک تا دو برابر زمین دارند و در منطقه‌ی سکونت‌پذیر گرد ستاره‌شان می‌گردند، و 9تای آن‌ها، ستاره‌هایی همانند خورشید از لحاظ اندازه و دما دارند.
«جنکینس» می‌افزاید: «به دو دلیل نباید انتظار داشته باشیم که بشر بخواهد یا بتواند در آینده‌ای نزدیک به «کپلر 452 ـ بی» نقل‌مکان کند؛ نخست این که این سیاره ۶۰درصد بزرگ‌تر از زمین است، و به همین خاطر گرانش آن به‌مراتب نیرومندتر از گرانش سیاره‌ی مادری و خانه‌ی کنونی‌مان است، و راه رفتن و بودن بر رویش بسیار دشوارتر خواهد بود. دلیل دوم هم این است که با سیاره‌ی نویافته ۱۴۰۰ سال نوری فاصله داریم؛ یعنی حتا اگر روزی توانایی آن را بیابیم که با سرعت نور جابه‌جا شویم، فضانوردان‌مان برای رسیدن به این جهانِ تازه بیش از یک هزاره در راه خواهند بود.»
از همه‌ی این‌ها که بگذریم، اهمیت این یافته‌ی تازه در این است که بار دیگر امید به یافتن زیستِ فرازمینی (البته نه لزوماً "هوشمند") را زنده کرده است. پیدا شدنِ این خویشاوند نویافته‌ی زمین آن‌قدر مهم است که همچون لحظه‌ی پیدا شدن و به هم رسیدنِ خویشاوندان در فیلم‌های بالیوودی، موجی از هیجان نزد دانشمندان و اخترشناسان پدید آورده است؛ و ما هم برای این که این خبر داغ علمی را هرچه زودتر و تنها چند ساعت پس از انتشار به آگاهی هم‌میهنان و هم‌زبانان‌مان برسانیم، آن را نخست در قالب یک "کامنت" در پای روزنوشت «تابســـــــتون» درج کرده بودیم.
در نگاره‌ی زیر، منظومه‌ی خورشیدی در سنجش با منظومه‌های «کپلر 186» و «کپلر 452» به تصویر کشیده شده، و همان‌گونه که دیده می‌شود، منظومه‌ی «کپلر 186» بسیار کوچک است و سراسر آن در مدار سیاره‌ی تیر جا می‌گیرد.
برگرفته از : nasa.govو independent.co.uk و canot.ir و digiato.com
برگردان، سامان‌بخشی و ویرایش : امیریاشار فیلا
