■ در پی یافتن خانه و زیستگاهی دیگر برای بشریت بخش عمومی

پایانِ هفته‌ای که گذشت، دو خبر در رسانه‌ها انتشار یافت که درون‌مایه‌ی هر دو درباره‌ی فرجام بشریت و چشم‌انداز پیش روی آدمی‌زادگان برای بقا و ماندگاری بود. بد نیست این دو خبر را یک‌جا و در پی هم بخوانیم :
 
ـ دانشمندانِ ناسا سه سیاره‌ی زمین‌گونِ دیگر یافتند
 

اخترشناسان روز پنج‌شنبه، ۱۸ آوریل از یافته شدنِ سه سیاره خبر دادند که همانندترین سیاره‌ها به کره‌ی زمینِ خودمان هستند که تا کنون در کیهان کشف شده‌اند.

 

به گفته‌ی اخترشناسان، این سیاره‌ها می‌توانند پذیرای زیست باشند و در فاصله‌ی ۱۲۰۰ سال نوری از زمین، در صورت فلکی شَلیاق (چنگ رومی) قرار دارند.

 

دست‌اندرکارانِ مأموریت اکتشافی «کپلر» در ناسا این هفته خبر دادند که دو سامانه‌ی تازه‌ی خورشیدی یافته‌اند که سه سیاره در «گستره‌ی زیست‌پذیر» دارند. گستره‌ی زیست‌پذیر ،بازه‌ی فاصله‌هایی از ستاره‌ی مرکزیِ هر سامانه یا منظومه است که دمای رویه‌ی سیاره‌ها در آن فاصله برای وجود آب مایع مناسب باشد.

 

بزرگیِ هریک از سه سیاره‌ی نویافته و پیش‌گفته‌ی زمین‌گون، که در گستره‌ی زیست‌پذیر خورشیدشان در گردش‌اند، نزدیک به دو برابر اندازه‌ی زمین است.

 

دو سیاره از سیاره‌های نویافته، در فاصله‌ی نزدیک به ۱۲۰۰ سال نوری از زمین، در سامانه‌ای پنج‌سیاره‌ای که «کپلر ۶۲» نامیده شده، جای دارند.

 

ستاره‌ی میزبانِ این سیاره‌ها، کوچک‌تر از خورشید ما و داغیِ آن کم‌تر است و سه سیاره دارد که بسیار نزدیک به ستاره به گرد آن می‌گردند؛ که این امر باعث داغ و سکونت‌ناپذیر بودنِ آن‌ها شده است.

 

 

 

 

اما دورتر، دو سیاره در گستره‌ی زیست‌پذیر قرار گرفته‌اند: یکی در حاشیه‌ی درونی گستره‌ی زیستی که «کپلر ۶۲ ای» نامیده شده است. این سیاره نزدیک به ۶۰درصد بزرگ‌تر از زمین است و گردش انتقالی‌اش برابر با ۱۲۲ روز زمینی است.

 

سیاره‌ی کوچک‌تر این گستره، «کپلر ۶۲ اف» نامیده شده است. این سیاره، 40درصد بزرگ‌تر از زمین است و اختمال می‌رود کره‌ای سنگلاخی باشد. گردش انتقالی‌اش نیز برابر با ۲۶۷ روز زمینی است.

این دو کره، کوچک‌ترین سیاره‌هایی هستند که تا کنون در گستره‌های زیست‌پذیر ستارگان دیگر یافته شده‌اند.

 

بسی دورتر، نزدیک به ۲۷۰۰ سال نوری از زمین، سامانه‌ای نیز با دو سیاره پیرامون ستاره‌ای به نام «کپلر ۶۹» یافته شده است. این ستاره، همگون و بسیار همانند خورشید خودمان است؛ گرچه اندکی کوچک‌تر و داغی‌اش کم‌تر از آن است. بزرگی سیاره‌ی درونی که «کپلر ۶۹ ب» نام گرفته، کمی بیش‌تر از دو برابر زمین است و گردش انتقالی‌اش برابر با ۱۳ روز زمینی است. این سیاره در مقایسه با فاصله‌ای که عطارد به خورشید ما دارد، بسیار داغ‌تر و نزدیک‌تر به
ستاره‌ی میزبان خودش است.

 

سیاره‌ی بیرونی که «کپلر ۶۹ سی» نام گرفته، نزدیک به 70درصد بزرگ‌تر از زمین است و گردش انتقالی‌اش برابر با ۲۴۲ روز زمینی است. این کوچک‌ترین سیاره‌ای است که در گستره‌ی زیست‌پذیر ستاره‌ای مانند خورشید یافت شده است.

 

گفتنی‌ست، مأموریت کپلر با مدیریت «مرکز پژوهش اِیمز ناسا» تلسکوپی مستقر در فضا را به کار می‌گیرد تا در بخشی از کهکشان به جست‌وجوی سیاره‌های زیست‌پذیر و قابل‌سکونت بپردازد.

با این که دانشمندان از وجود زیست در این کرات تازه‌کشف‌شده اطمینان ندارند، یافتن آن‌ها گامی دیگر به‌سوی یافتن یک همتای حقیقی خورشید و زمین به‌شمار می‌آید.

 

 

 

ـ استیفن هاوکینگ : ماندگاریِ بشریت، در گروی فرا رفتن از مرزهای زمین است

 
«استیفن هاوکینگ»، دانشمند برجسته‌ی بریتانیایی که سراسر زندگی خود را وقف مطالعه‌ی دانش‌های هم‌پیوند با فضا کرده است، خواستار آن شده که برای آینده و بقای بشریت، پژوهش‌های فضایی با جدیت پی گرفته شود.
 
این دانشمند 71ساله می‌گوید: بدون گریز از مرزهای سیاره شکننده و آسیب‌پذیر ما، بعید است که بشریت بتواند بیش‌از هزار سال دیگر به بقا و زیستِ خود ادامه دهد.
پروفسور هاوکینگ این سخنان را چند روز پیش به هنگام بازدید از یک مرکز پژوهش‌های پزشکی و در جمع پزشکان، پژوهشگران و پرستارانِ این آزمایشگاه گفته بود.
 
نزدیک به پنجاه سال پیش، زمانی که آقای هاوکینگ سرگرم فراگیریِ دانش در دانشگاه کمبریج بود، پزشکان دچار شدنِ وی به بیماری ویرانی و زوال دستگاه عصبی را تشخیص دادند. از آن زمان، وی اندک‌اندک کارکرد شمار قابل‌توجهی از بخش‌ها و اندام‌های تن خود را از دست داده است و به کمک دستگاهی ویژه زندگی می‌کند.
 

 

وی در توضیح وضعیت تن و جسم خود یادآوری کرد که در آغاز با شنیدنِ خبر بیماری‌اش چنان افسرده شده بود که حتا تصمیم گرفته بود تحصیلات خود را رها کند، ولی بعدها همه‌ی وقت و نیروی خود را به مطالعات علمی اختصاص داد. پروفسور هاوکینگ در بخشی از سخنان خود گفت: «اگر بتوان کارکرد فضا را شناخت، می‌توان آن را به‌گونه‌ای کنترل کرد و در اختیار گرفت».
 
استیون هاوکینگ که از نظر علمی به خاطر مطالعات و نگره‌های خود در زمینه‌ی بخش‌های ناشناخته‌ی فضا، موسوم به سیاه‌چاله‌ها و منشاء پیدایش کهکشان‌ها اعتباری ویژه دارد، در عین حال با نوشتن چندین کتاب پرخواننده توانسته است بخشی از این دستاوردهای علمی را همگانی کند و با بیانی همه‌فهم در اختیار عموم مردم و دوستداران بگذارد.
 
یکی از کتاب‌های او به نام «یک تاریخ مختصر از زمان» بیش از ده میلیون نسخه فروش رفته است. وی برای سخن‌رانی اخیر خود در مرکز مطالعات پزشکی پیش‌گفته نیز عنوان «یک تاریخ مختصر از من» را برگزیده بود. این مرکز مطالعات پزشکی در مورد بیماری ویرانی و زوال دستگاه عصبی انسان پژوهش می‌کند؛ یعنی همان بیماری‌ای که آقای هاوکینگ به آن دچار است.
 
پروفسور هاوکینگ در قیاس با دیگر کسانی که به این بیماری دچار بوده یا هستند، وضعیت به‌تری داشته و مدت بیش‌تری زنده مانده است. این بیماری بیش از هر نقطه‌ی دیگر، بع سلول‌های مغز و رشته‌های عصبی در نخاع یورش می‌برد و آن‌ها را ویران و نابود می‌کند. پیامد‌های این ویرانی هم از دست دادنِ کنترل و کارکرد ماهیچه‌هاست که به دشواری‌های جدی در زمینه‌ی دم و بازدم، گویش و تکان دادنِ مفصل‌ها می‌انجامد.
هنوز درمانی قطعی و پایدار برای این بیماری پیدا نشده است و معمولاً افرادی که به آن دچار می‌شوند، بیش‌تر از ده سال زنده نمی‌مانند.
 
استیون هاوکینگ که پیوسته و همیشه تحت مراقبت‌های ویژه است، تنها با تکان دادنِ گردن خود می‌تواند ارتباط برقرار کند. او با یک رایانه‌ی ویژه که هماهنگ با نیازهای جسمی وی برنامه‌ریزی شده است، می‌تواند آنچه را در ذهنش می‌گذرد، در قالب آوای واژه‌هایی که یک روبات پدیدشان می‌آورد، بیان کند.
 
با همه‌ی گرفتاری‌های جسمی، آقای هاوکینگ همواره کنش‌ها و فعالیت‌های خود را پی گرفته است. وی حتا در سال ۲۰۰۷ در یک سفر هوایی شرکت کرد که در آن‌جا معلق ماندن در محیطی همانند شرایط بی‌وزنی ناشی از نبود نیروی گرانش را آزمود و تجربه کرد.
 
پروفسور هاوکینگ در بخش دیگری از سخن‌رانی هفته‌ی گذشته‌ی خود، بار دیگر به شنوندگان سخنانش سفارش کرد که به‌جای نگاه کردن به آنچه زیر پاهایشان است، به آسمانِ الهام‌بخش و ستاره‌ها چشم بدوزند. وی افزود: «زندگی هر اندازه هم دشوار باشد، همواره می‌توان کاری کرد یا راهی یافت تا به کامیابی رسید».
 
رییس این پژوهشگاه پزشکی هم که در زمینه‌ی بیماریِ گریبان‌گیر آقای هاوکینگ تحقیق می‌کند، گفت که او و همکارانش دقیقاً نمی‌دانند که این دانشمند بریتانیایی چه‌گونه با وجود پنجاه سال دست‌به‌گریبان بودن با این بیماری، هنوز زنده و فعال است.
وی افزود: «موارد دیگری بوده که بیماران حدود ده سال یا کمی بیش‌تر زنده مانده‌اند، ولی زنده ماندن و ادامه دادنِ زندگی با این بیماری به مدت پنجاه سال، به‌راستی استثنایی‌ست».
 
 
 
برگرفته از :
وبگاه «هافینگتون‌پست»
ویرایش و بازنگاری : امیریاشار فیلا