■ برای بزرگ‌نمایی تصویر بالا، این‌جا را کلیک کنید؛
■ با کلیک بر روی تصویر، مطلبی دیگر مرتبط با موضوع، در دسترس شما خواهد بود.خبر دادن مرگ سخت‌ترین کار برای هر فرد زنده‌ای در جهان ست؛ و درگذشته هر اندازه عزیزتر و بزرگ‌تر باشد، این کار دشوارتر و اندوه آن هم سنگین‌تر خواهد بود ... همان‌گونه که دوشنبه‌شب در آلمان، خبری اندوه همه‌ی فوتبال‌دوستان را در پی داشت: «فرانتس بکن‌باوئر» در ۷۸سالگی، چشم از جهان فروبست.
برای بیش‌تر کسانی که فوتبال را به‌عنوان علاقه‌مند یا حرفه‌ای دنبال می‌کنند، «بکن‌باوئر» نامی آشناست. البته که جمعیت کثیری از این آمار هیچگاه هنرنمایی قیصر در مستطیل سبز را به‌صورت زنده تماشا نکرده‌اند، اما نگاهی به آلبوم افتخارات این اسطوره‌ی آلمانی کافی است تا به عظمت دستاوردهایش در جهان فوتبال پی برد. بکن‌باوئر در گستره‌ی باشگاهی، سه قهرمانی پیاپی را با بایرن‌مونیخ در جام باشگاه‌های اروپا به دست آورد و در تیم ملی هم در سال ۱۹۷۴ به‌عنوان بازیکن و سال ۱۹۹۰ به‌عنوان سرمربی قهرمانی در جام جهانی را به دست آورد. تنها دو تن دیگر در تاریخ موفق شده‌اند این افتخار بزرگ را تجربه کنند: «ماریو زاگالو»ی برزیلی که دست بر قضا او هم چند روز پیش دار فانی را وداع گفت و «دیدیه دشان»، سرمربی کنونی تیم ملی فرانسه.
اما تنها قهرمانی‌ها باعث نامداری فرانتس بزرگ نبودند. او در زمین مسابقه نخستین دفاعی بود که پست سوییپر (مدافع جلوزن) را به نحو احسن تعریف کرد. در جایگاه مربی، او بدون مدرک مربیگری روی نیمکت آلمان نشست و دو فینال جام جهانی را تجربه کرد. در پهنه‌ی مدیریت یکی از وزنه‌های مهم بایرن به شمار می‌رفت و بیرون از آن هم تا می‌توانست فعالیت‌های سودمند فوتبالی برای دوستداران انجام داد. هیچ فوتبال‌دوستی چهره‌ی متفکر او را پس از سوت پایان فینال جام جهانی ۱۹۹۰ از یاد نمی‌برد که کل تیم در حال دویدن به وسط زمین بودند و او در گوشه‌ای اندیشمند ایستاده بود و به قول خودش، به این می‌اندیشید که کارش در تیم ملی تمام شده و باید برود؛ مانند رخدادی که چند سال پی از آن و پس از به دست آوردن قهرمانی با بایرن در بوندس‌لیگا و جام یوفا رخ داد.
اکنون که با رفتن لئو یاشین، پله، مارادونا، کرایف، بابی چارلتون و بکن‌باوئر تیم مسافران ابدی در حال تکمیل شدن است، بد نیست دلیل لقب همیشگی این اسطوره‌ی آلمانی یعنی «قیصر» را بازنویسی کنیم: سال ۱۹۶۸ که بکن‌باوئر تازه گام در راه بزرگی گذاشته بود و با درخشش در جام جهانی ۱۹۶۶ برای خود آوازه‌ای به دست آورده بود، همراه با بایرن برای انجام یک دیدار دوستانه به وین رفت. به هنگام برگزاری میهمانی پس از بازی، بکن‌باوئر با تندیس امپراتور پیشین اتریش عکسی به یادگار انداخت. فردای آن روز یک روزنامه‌ی اتریشی تیتر زد: «قیصر فوتبال در کنار قیصر اتریش».برگرفته از: روزنامه‌ی «دنیای اقتصاد»
|
|
