به گزارش خبرگزاری مهر، وبگاه «سی‌نت» (CNet)، آژانس فضانوردی آمریکا به تازگی اپلیکیشنی را در وبگاه خود گشوده است تا آمریکایی‌های دوست‌دار فضا و فضانوردی با نام‌نویسی در آن، بختِ خود را برای کار در ایستگاه فضایی جهانی، سفر به ماه و حضور در مأموریت هیجان‌انگیز سفر به مریخ بیازمایند.
اما برای یافتن به‌ترین نامزدها که بتوانند تابش خطرناک پرتوهای کیهانی را در فضا و مریخ تاب بیاورند، این احتمال وجود دارد که ناسا به فراتر از مرزهای آمریکا نگاه کرده و بختِ حضور دوست‌دارانی از گوشه‌وکنار جهان را هم مد نظر قرار دهد.
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها در فرستادنِ فضانوردها به ژرفنای فضا یا راه‌اندازی پایگاهی در مریخ، موضوع سر و کار داشتن با پرتوهای کیهانی است که خورشید و دیگر ستارگان از خود می‌افشانند. اتمسفر زمین و میدان مغناطیسی آن اثرگذاریِ بخش بزرگی از این پرتوها را خنثا می‌کنند، اما مریخ چنین میدان مغناطیسی و سپری ندارد. از آن گذشته، در گذر زمان بخش بزرگی از ساختار تشکیل‌دهنده‌ی اتمسفر این سیاره در فضا پراکنده و نابود شده است.
البته این امکان وجود دارد که بتوان فضاپیمای دربردارنده‌ی فضانوردان را با بهره‌گیری از پوشش‌های ویژه در برابر پرتوهای کیهانی مصون نگاه داشت و حتا می‌توان این ترفند را از راه ساخت پایگاهی در زیر لایه‌ی خاک مریخ گسترش داد، تا سلامت ساکنان آینده‌ی سیاره سرخ تضمین شود. این همان ایده‌ای است که شرکت « Mars One» پیشنهاد کرده است؛ شرکتی که در نظر دارد به پروژه‌ی سفر بی‌بازگشت به مریخ جلنه‌ی عمل و تحقق بپوشاند. اما وقتی سخن از گشت‌وگذار در مریخ، آن هم سواره یا سوار بر خودروی مریخ‌نورد می‌شود، چه می‌توان گفت؟ در این وضعیت فضانوردان تنها رختِ فضانوردی به تن دارند و هیچ حفاظ دیگری نمی‌تواند حفظ سلامتِ آن‌ها را تضمین کند.
«اریک ماک»، مقاله‌نویس وبگاه علمی CNet می‌گوید: در جریان کنفرانس «جهان‌های نو» که چند ماه پیش برگزار شد، سخن‌هایی درباره‌ی چالشی بودنِ تأثیر پرتوهای کیهانی نیز به میان آمد. به باور کارشناسان، این پرتوهای مرگبار می‌توانند بر اکتشاف‌ها و پژوهش‌های فضایی را اثر نادلخواه بگذارند. در عین حال، پیشنهادهایی نیز مطرح می‌شد که در عمل باید به آن‌ها به‌عنوان راه‌کارهای دور از دست‌رس نگریست؛ برای نمونه، فرستادنِ انسان‌هایی به‌عنوان فضانورد به مریخ، که ساختار فیزیولوژیکِ تنِ آن‌ها با روش‌های مهندسی ژنتیک دست‌کاری شده است. با این کار می‌توان امیدوار بود که چنین فضانوردانی در برابر پرتوهای کیهانی مقاومتی خوب و پیروزمندانه داشته باشند. اما در این میان، موضوع دیگری نیز به عنوان یک راه‌کارِ در دست‌رس مطرح بود و آن گزینش و فرستادنِ فضانوردانی است که هم‌اکنون نیز در سنجش با دیگر آدمیانِ روی زمین بیش‌تر در معرض پرتوها قرار دارند و همچنان زندگی عادی خود را دنبال می‌کنند.
چندین سال است که دانشمندان ساکنانِ رامسر در شمال ایران را مطالعه کرده‌اند؛ و این‌گونه پنداشته می‌شود که این نقطه از ایران، بالاترین سطح از پرتوها را برای یک منطقه‌ی قابل سکونت (در زمین) داشته باشد. گفته می‌شود سطح پرتوها در رامسر تا ۸۰ برابر میانگین جهانی است. اما نکته‌ی شگفت این است که بر پایه‌ی بررسی‌ها انجام‌گرفته بر روی هزاران تن از ساکنان رامسر، میزان دچارشدگی به سرطان ریه در این شهر کم‌تر از میانگینِ جهانی است.
واقعیت این است که بر پایه‌ی مطالعه‌های انجام‌گرفته، گونه‌ای ژنِ ویژه عامل پدید آمدنِ یاخته‌های خونیِ سپیدی است که با نام «یاخته‌های قاتل طبیعی» شناخته می‌شوند و این ویژگی را دارند که به تومورها یورش می‌برند. به سخن دیگر، می توان گفت شاید نیازی به دنبال کردنِ ایده‌ی بحث‌برانگیز دست‌کاریِ ژنتیکی آدمیان برای بالا بردنِ تاب‌آوریِ فضانوردانِ مأموریت مریخ در برابر پرتوهای مرگبار کیهانی نباشد؛ زیرا هم‌اکنون گزینه‌های طبیعیِ خوبی در بخش‌هایی از جهان، همچون رامسر در ایران وجود دارند.
لفزون بر رامسر، در کرانه‌های نزدیک «گوتاراپاری» برزیل نیز شرایطی همانند دیده می‌شود؛ جایی که سطح پرتوهای طبیعی به میزانی چشم‌گیر بالاست. همچنین، مردمی که در «یانگجیانگ» چین زندگی می‌کنند، در معرض حجم بالایی از پرتوهایی قرار دارند که سه برابر میانگین جهانی است، اما میزان دچارشدگی سرطان در آن‌ها کم‌تر از میانگین جهانی است. این داستان در «کاروناگاپالی» هند نیز دیده می‌شود.
برگرفته از :
خبرگزاری مهرمنبع اصلی :
cnet.comویرایش و آماده‌سازی :
امیریاشار فیلا 
